شماره هفتم

حری روزنامه‌نگار دکتر عباس حرّی دانشمند علوم کتابداری و اطلاع‌رسانی و استاد دانشگاه تهران بود که در 7 اردیبهشت 1392 درگذشت. وی از اولین دانش‌آموختگان کتابداری نوین در ایران بود و در پیشبرد آموزش و پژوهش در این رشته در کشور تلاش زیاد نمود. نامبرده به‌عنوان سردبیر، مدیرمسئول و هیئت تحریریه چندین مجله علمی از

دکتر حری و معرفی نظریه‌های نو انديشه‌ورزي و پرداختن به نظریه‌های نو یکی از ویژگی‌های روشنفکران و خردورزان است. آن‌ها، بنا بر مسئولیت اجتماعی و حرفه‌ای خود، همواره تلاش دارند تا بامطالعه عمیق نظریه‌ها و مفاهیم نو، به دریافت‌های تازه‌ای دست یابند. آن‌ها اعتقاددارند که يكي از مسئولیت‌های آنان اين است كه جامعه، به‌ویژه جامعه

همیشه مانی اندر یاد آزاد بعد از تو دگر گل و بهاری ناید                             غم آید و چون تو غمگساری ناید در ماتم تو روح بباریم نه اشک                       کز اشک در این واقعه کاری ناید[1] اگر حافظه خطاکار نباشد، در روزی از روزهای زیبای سال 1382، استاد که به علائق دانشجوی کم‌مایۀ خویش پی برده بود،

همچنان به «آزادگی» حرّی و «حرّیت» آزاد نیاز داریم  یکی از موهبت‌هایی که دانشگاه‌های ما امروز کمتر از آن برخوردارند، بهره‌مندی از وجود «استادانِ کاریزماتیک» است. البته در همین ابتدا – برای پیشگیری از هر سوءتفاهم احتمالی – باید بر دو نکته تأکید کنم. نخست آنکه ما استادان ساعی، پژوهشگر و باسواد فراوان داریم. دست

در گفتگو با وفا قبادپور: یادی از دکتر حری برای تشکیل حلقه “ماد” به بهانه تشکیل اولین جلسه حلقه ماد نشریه شناسه مصاحبه‌ای را با وفا قبادپور، دبیر نشست حلقه ماد ترتیب داده است. در این مصاحبه، نقش شادروان استاد حری در شکل‌گیری و استمرار حلقه مطالعاتی ماد مورد بررسی و کنکاش قرار گرفته است.

منضبط و سختگیر، اما انعطاف پذیر و مهربان سال 1362 از دانشگاه تهران به دانشگاه فردوسی مشهد منتقل شدم. با توجه به علاقه‌ام به فعالیت‌های علمی، به‌ویژه در قلمرو سازمان‌دهی اطلاعات، تلاش می‌کردم پویا باشم و آثاری را برای استفاده دیگران تولید کنم. در آن سال‌ها، هنوز دانشی تخصصی کسب نکرده بودم که بروندادش را

هرگز نمیرد آن‌که دلش زنده شد به عشق به بهشت‌زهرای تهران که پا می­گذاری، قسمت هنرمندان و نام‌­آوران قطعه 88 و 255 حس و حال خاصی دارد. انگار آن‌جا بوی معرفت می‌دهد بویی شبیه انسانیت و جوانمردی… احساس غریبی نمی­کنی. احساس می­‌کنی سال­‌های سال است همه آن‌ها را می‌­شناسی. در دل هر یک از این

سمفونی‌ای که نوازنده‌اش استاد حری بود طبق معمول ایمیل‌های روزانه خود را چک می­کردم، ماشاالله تمامی نداشت. به‌خصوص پیام‌های گروه بحث­‌های مختلف کتابداری که از وقتی پا به عرصه کتابداری گذاشته‌‌ام مثل سایه دنبالم می‌آیند!. البته دنبال که چه عرض کنم ایمیل­‌های گروهی جایشان بالای سر ما بچه­‌های کتابداری است. البته اگر منصفانه بگویم، این

خاطراتی اندک، اما خوشایند از دکتر عباس حری دارم برش اول: در مقطع فوق‌لیسانس با خواندن تعداد محدودی از مقالات و کتاب‌های حوزه، با نام دکتر “عباس حری” آشنا شدم. در آن زمان برای جستجوی منابع مرتبط با پایان‏‌نامه خود به “چکیده‌‏نامه پایان‏نامه‌‏های کتابداری و اطلاع‌‏رسانی” و مقایسه مدخل‌های قابل‌توجه در مقابل نام عباس حری،

استادی که من می‌شناختم: آ …ز…ا….د را می‌گویم ….. به‌راستی آزاد بود! قامتی استوار داشت و خم شدنش را یک‌بار بیشتر ندیدم؛ آن‌هم روزی که برای بوسیدن دست استادش پوری سلطانی خم شد[1]. سخن گفتنش لحنی خاص داشت؛ محکم، با ادبیاتی درست. اوایل حدود بیست و اندی سال پیش، وقتی جوجه دانشجو خطاب می‌شدم، هنگام