حری روزنامه‌نگار دکتر عباس حرّی دانشمند علوم کتابداری و اطلاع‌رسانی و استاد دانشگاه تهران بود که در ۷ اردیبهشت ۱۳۹۲ درگذشت. وی از اولین دانش‌آموختگان کتابداری نوین در ایران بود و در پیشبرد آموزش و پژوهش در این رشته در کشور تلاش زیاد نمود. نامبرده به‌عنوان سردبیر، مدیرمسیول و هییت تحریریه چندین مجله علمی از
دکتر حری و معرفی نظریه‌های نو اندیشه‌ورزی و پرداختن به نظریه‌های نو یکی از ویژگی‌های روشنفکران و خردورزان است. آن‌ها، بنا بر مسیولیت اجتماعی و حرفه‌ای خود، همواره تلاش دارند تا بامطالعه عمیق نظریه‌ها و مفاهیم نو، به دریافت‌های تازه‌ای دست یابند. آن‌ها اعتقاددارند که یکی از مسیولیت‌های آنان این است که جامعه، به‌ویژه جامعه
همیشه مانی اندر یاد آزاد بعد از تو دگر گل و بهاری ناید غم آید و چون تو غمگساری ناید در ماتم تو روح بباریم نه اشک کز اشک در این واقعه کاری ناید[۱] اگر حافظه خطاکار نباشد، در روزی از روزهای زیبای سال ۱۳۸۲، استاد که به علایق دانشجوی کم‌مایۀ خویش پی برده بود،
همچنان به «آزادگی» حرّی و «حرّیت» آزاد نیاز داریم یکی از موهبت‌هایی که دانشگاه‌های ما امروز کمتر از آن برخوردارند، بهره‌مندی از وجود «استادانِ کاریزماتیک» است. البته در همین ابتدا – برای پیشگیری از هر سوءتفاهم احتمالی – باید بر دو نکته تأکید کنم. نخست آنکه ما استادان ساعی، پژوهشگر و باسواد فراوان داریم. دست
در گفتگو با وفا قبادپور: یادی از دکتر حری برای تشکیل حلقه “ماد” به بهانه تشکیل اولین جلسه حلقه ماد نشریه شناسه مصاحبه‌ای را با وفا قبادپور، دبیر نشست حلقه ماد ترتیب داده است. در این مصاحبه، نقش شادروان استاد حری در شکل‌گیری و استمرار حلقه مطالعاتی ماد مورد بررسی و کنکاش قرار گرفته است.
منضبط و سختگیر، اما انعطاف پذیر و مهربان سال ۱۳۶۲ از دانشگاه تهران به دانشگاه فردوسی مشهد منتقل شدم. با توجه به علاقه‌ام به فعالیت‌های علمی، به‌ویژه در قلمرو سازمان‌دهی اطلاعات، تلاش میکردم پویا باشم و آثاری را برای استفاده دیگران تولید کنم. در آن سال‌ها، هنوز دانشی تخصصی کسب نکرده بودم که بروندادش را
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق به بهشت‌زهرای تهران که پا میگذاری، قسمت هنرمندان و نام‌آوران قطعه ۸۸ و ۲۵۵ حس و حال خاصی دارد. انگار آن‌جا بوی معرفت می‌دهد بویی شبیه انسانیت و جوانمردی… احساس غریبی نمیکنی. احساس می‌کنی سال‌های سال است همه آن‌ها را می‌شناسی. در دل هر یک از این
سمفونی‌ای که نوازنده‌اش استاد حری بود طبق معمول ایمیل‌های روزانه خود را چک میکردم، ماشاالله تمامی نداشت. به‌خصوص پیام‌های گروه بحث‌های مختلف کتابداری که از وقتی پا به عرصه کتابداری گذاشته‌‌ام مثل سایه دنبالم می‌آیند!. البته دنبال که چه عرض کنم ایمیل‌های گروهی جایشان بالای سر ما بچه‌های کتابداری است. البته اگر منصفانه بگویم، این
خاطراتی اندک، اما خوشایند از دکتر عباس حری دارم برش اول: در مقطع فوق‌لیسانس با خواندن تعداد محدودی از مقالات و کتاب‌های حوزه، با نام دکتر “عباس حری” آشنا شدم. در آن زمان برای جستجوی منابع مرتبط با پایاننامه خود به “چکیدهنامه پایاننامههای کتابداری و اطلاع‌رسانی” و مقایسه مدخل‌های قابل‌توجه در مقابل نام عباس حری،
استادی که من می‌شناختم: آ …ز…ا….د را می‌گویم ….. به‌راستی آزاد بود! قامتی استوار داشت و خم شدنش را یک‌بار بیشتر ندیدم؛ آن‌هم روزی که برای بوسیدن دست استادش پوری سلطانی خم شد[۱]. سخن گفتنش لحنی خاص داشت؛ محکم، با ادبیاتی درست. اوایل حدود بیست و اندی سال پیش، وقتی جوجه دانشجو خطاب می‌شدم، هنگام
گر سنگ از این حدیث بنالد، عجب مدار… «یا کمیل! آرام باش تا شهره نشوی؛ خود را نهان کن تا نامت نبرند؛ بیاموز تا عالم شوی؛ لب فرو بند تا سالم مانی؛ اگر خدا دینش را به تو بشناساند، چه باک که مردم را نشناسی یا آن‌ها تو را نشناسند (تحف العقول، ص ۲۴۲). همیشه
دو ملاقات دانشجوی کارشناسی بودم، آن روزها بیش از آنکه به فکر درس و کلاس باشم به فکر فعالیت‌های جانبی بودم. ایده ایجاد اتحادیه دانشجویان کتابداری تازه شکل‌گرفته بود و برخی دوستان در این زمینه چند جلسه‌ای را هم برگزار کرده بودند. یادم می‌آید من تازه به جمع این دوستان اضافه‌شده بودم. قرار بود با
بهتر از حری! برگ اول، امروز ۱۰ اردیبهشت ۹۴ گاه‌گاهی دلم که می‌گیرد، دفتر خاطراتم را ورق می‌زنم و نوشته‌های قدیمی را مرور می‌کنم. برخی خاطرات سال‌های ۸۳ تا ۸۵ بازندگی دانشجویی‌ام در دانشگاه تهران عجین شده است و لابه‌لای برگه‌ها، نشان از استادی است که شاگردش بودن، فرصت گران‌بهایی بود؛ زنده‌یاد دکتر عباس حری
بوسه بر پیشانی شاید من تنها فردی باشم که دکتر حری بر پیشانی‌اش بوسه زده است. داستان ازاین‌قرار است: هنگامی‌که دکتر آزاد، همکار و دوست دیرینه‌ام، که مدت‌ها در یک اتاق در دانشکده هم‌نشین بودیم درگذشت (۲۹ اسفند ۱۳۸۸)، من در سفر نوروزی بودم و این خبر ناگوار را تلفنی از دکتر دیانی شنیدم. شوربختانه
چند خاطره از استاد آزاد: سه فلش بک + یک افتخار + یک حسرت (به یاد دکتر آزاد) ۱) بستنی نونی (دوره لیسانس، بستنی اصل طلاب) (صفا، صمیمیت، شوخ‌طبعی)/ ۲) مراسم بزرگداشت (احترام به استاد و بزرگی) (احترام به خانواده، احترام به پیشکسوت)/ ۳) همایش کتابخانه‌های آموزشگاهی (هم‌اتاقی) (بی غل و غش، وفاداری) /۴) دست‌خط
در حاشیه مراسم بزرگداشت دکتر عباس حری در ۲۷ فروردین ۱۳۹۳/ مشهد بیست و هفتم فروردین‌ماه ۱۳۹۳، مراسم بزرگداشت دکتر حری در مشهد برگزار شد. قصد ندارم که از این مراسم بگویم چراکه بی‌تردید گزارش مراسم را خوانده‌اید و تصاویر را هم دیده‌اید. حضور تک‌تک افراد بیانگر میزان احترام به انسانیت و ارزش والای او
به یاد استاد عزیزم دکتر عباس حرّی نخستین بار مرحوم دکتر عباس حرّی را در دوره کارشناسی در دانشگاه شیراز، زمانی که برای سخنرانی تشریف آورده بودند، زیارت کردم و همان‌جا در دل آرزوی شاگردی ایشان را نمودم. یک سال بعد یعنی در پاییز ۱۳۷۷، این افتخار در درس «روش تحقیق» در دوره کارشناسی ارشد
گالری تصاویر دکتر حری و دکتر آزاد برای یادنامه استادان شادروان، دکتر آزاد و دکتر حری، سیلی از عکسها به دست ما رسید که نشان می دهد، این دو بزرگوار چقدر محبوب، تأثیرگذار و شناخته شده هستند. به دلیل اینکه تعداد عکسها بسیار زیاد بود، تصمیم گرفتیم همه تصاویر را در دو گالری مجزا قرار
در گفتگو با همسر شادروان دکتر آزاد: تنها چیزی که برای دکتر آزاد زمان نداشت مطالعه بود سه نفر از یاران انجمن و شناسه (آقایان زره‌ساز و بگلو و سرکار خانم آخشیک) در یکی از روزهای زیبای بهاری قرار گذاشتیم تا برای انجام یک مصاحبه دل‌نشین، قدم به منزل دکتر آزاد بگذاریم. قرار بر آن