بازنگری در نقش دانشگاه پیام نور در عصر دیجیتال؛ از تابآوری آموزشی تا ضرورت بازآرایی رشتهها
تحولات عصر دیجیتال، نظام آموزش عالی را با الزامات تازهای روبهرو کرده است و دانشگاه پیامنور، بهعنوان گستردهترین نهاد آموزش نیمهحضوری کشور، در کانون این تغییرات قرار دارد. این مقاله باتکیهبر تجربه میدانی نگارنده، به بررسی ظرفیتهای پیامنور در تحقق عدالت آموزشی، تابآوری ساختاری و نقش آن در توسعه علمی شهرهای کوچک میپردازد. در تحلیل حاضر، پیشنهاد میشود بازآرایی رشتهها در این دانشگاه مبتنی بر واقعیتهای آموزشی عصر دیجیتال انجام شود؛ بدین معنا که رشتههای فنی و مهندسی و علوم پایه به دلیل ماهیت عملی خود در مراکز استانها متمرکز شوند و در مقابل، رشتههای علومانسانی بهصورت کامل و یکپارچه در بستر مجازی ارائه گردند. همچنین مدل تجمیع استانی کلاسهای آنلاین بهعنوان راهکاری برای ارتقای کیفیت آموزشی مراکز کوچک معرفی میشود. نتیجه بررسیها نشان میدهد که پیامنور، اگر با رویکردی هوشمندانه و متکی بر ماهیت دیجیتالمحور خود بازتنظیم شود، میتواند نقش محوریتری در تابآوری آموزشی کشور ایفا کند و همچنان بهعنوان مهمترین بستر تحقق عدالت آموزشی برای قشر متوسط و ساکنان شهرهای کوچک باقی بماند.
